Kial ekologio fariĝis celo de la usona ekstremdekstro

Dum jardekoj, la transatlantika rilato estis interpretata ĉefe laŭ interesoj: defendo, komerco, geopolitika stabileco. Sed la plej lastatempa National Security Strategy (NSS) de Usono signalas profundan ŝanĝon de naturo.

Eŭropo ne plu estas nur aliancano kun malsamaj prioritatoj.
Ĝi estas prezentata kiel ideologia kontraŭmodelo: tro reguligita, tro ekologiema, tro submetita al supernaciaj normoj. En tiu nova kadro, ekologio ne estas plu diskutata kiel publika politiko, sed atakata kiel identeca minaco.

Tiu artikolo proponas legi la NSS ne kiel teknikan dokumenton, sed kiel parton de pli vasta ideologia kaj kultura ofensivo, gvidata de la usona ekstremdekstro, en kiu Eŭropo fariĝas batalkampo — kaj ekologio, unu el la ĉefaj celoj.

---

De strategia malkonsento al ideologia konflikto

Tradiciaj usonaj strategiaj dokumentoj, eĉ en periodoj de streĉiĝo, celis organizi mondan ordon laŭ interesoj kaj aliancoj. La nuna NSS rompas kun tiu logiko. Ĝi ne nur listigas rivalojn, sed difinas mondbildon, en kiu valoroj, kulturo kaj identeco fariĝas kernaj elementoj de “sekureco”.

En tiu mondbildo, Eŭropo ne estas simple tro singarda aŭ tro malrapida. Ĝi estas priskribata kiel:

• kaptita de “ideologioj”,
• sufokata de reguligo,
• kaj senigita je vera suvereneco.

Tiu diskurso ne estas hazarda. Ĝi spegulas la retorikon de la usona ekstremdekstro, kiu dum jaroj prezentas la Eŭropan Union kiel avertan ekzemplon de tio, kio okazas kiam socio elektas limojn, solidarecon kaj kolektivan decidpovon.

---

Ekologio kiel simbolo de tio, kion oni volas detrui

En tiu ideologia kadro, ekologio fariĝas perfekta celo.

Ne ĉar ĝi ne funkcias, sed ĉar ĝi simbolas ĉion, kion la ekstremdekstra projekto rifuzas:

• agnoskon de planedaj limoj,
• respondecon al estontaj generacioj,
• reguligon de merkatoj,
• kaj demokratian decidon super privataj interesoj.

La atako kontraŭ Net Zero ne estas teknika debato pri klimataj modeloj aŭ kostoj. Ĝi estas kultura gesto: rifuzo akcepti, ke potenco povas esti memlimigita. Fosilia energio estas defendata kiel signo de forto, kresko kaj sendependeco, dum ekologio estas prezentata kiel malfortiga, “feminigita” aŭ eĉ perfida ideologio.

Tiel, klimatpolitiko estas transformata en identecan konflikton.

---

Transatlantika kultura milito

La NSS ne kaŝas sian intencon subteni “reziston” kontraŭ supernaciaj normoj kaj reguligaj sistemoj. Tio signifas, ke Eŭropo fariĝas celo de aktiva ideologia influo.

Tiu influo jam estas videbla:

• en subteno al eŭropaj ekstremdekstraj partioj,
• en atakoj kontraŭ verdaj politikoj kaj tribunaloj,
• en diskreditigo de scienco, ĵurnalismo kaj civila socio,
• kaj en la importado de “kultura milito” tra sociaj retoj.

La NSS donas al tiu dinamiko oficialan strategian legitimecon. Ĝi transformas internan usonan ideologian batalon en transatlantikan konflikton.

---

La eŭropa eraro: kredi je neŭtraleco

Tro ofte, eŭropaj gvidantoj respondas per teknokratia lingvaĵo, kvazaŭ temus pri simpla miskompreno aŭ komunikproblemo. Sed la problemo estas pli profunda.

Ne temas pri malsamaj solvoj al la sama problemo.
Temas pri malsamaj mondbildoj.

La usona ekstremdekstro ne volas “plibonigi” la eŭropan modelon. Ĝi volas rompi ĝin kiel norman referencon, ĉar ĝi montras, ke alia formo de modernigo estas ebla — kun pli da reguligo, pli da protekto, kaj malpli da arbitra potenco.

Ekologio, en tiu senco, estas ne marĝena temo, sed kerna minaco al la ekstremdekstra projekto.

---

Ekologio kiel suvereneco

La defio por Eŭropo — kaj aparte por verduloj — estas klara.
Ni ne plu povas defendi ekologion kiel simpla sektora politiko aŭ teknika alĝustigo. En la nuna kunteksto, ĝi fariĝis markilo de suvereneco, demokratio kaj civilizacia elekto.

Se ni akceptas la ideon, ke ekologio estas luksa ideologio aŭ ekonomia ŝarĝo, ni jam cedas al la kontraŭa mondbildo. Se ni silentas fronte al ideologia ofensivo, ni kontribuas al ĝia normaligo.

Defendi ekologion hodiaŭ signifas:

• defendi la kapablon de Eŭropo difini siajn proprajn normojn,
• defendi solidarecon inter generacioj kaj teritorioj,
• kaj rifuzi la logikon de senlima potenco kaj senlima ekspluato.

Tio estas respondeco, kiun verduloj ne povas delegi.
Ĝi estas politika tasko — kaj historia devo.

---